Ιστορικό καναπέ

Ο τμηματικός καναπές σίγουρα ανέβηκε στη φήμη στα μέσα του 20ου αιώνα, αλλά αυτό το καινοτόμο κομμάτι έχει ένα πιο περίπλοκο παρελθόν-ένα που υπήρξε ένα σημείο διαμάχης μεταξύ εμπειρογνωμόνων επίπλων και ιστορικών. Πριν από τους ενσωματωμένους κατόχους κυπέλλου και τους ανανεώσιμους αναδευτήρες, οι τμηματικοί καναπέδες λύνουν άλλα προβλήματα για τους ιδιοκτήτες σπιτιού στις αρχές του 1800, που χρονολογούνται από τον εμφύλιο πόλεμο στην Αμερική. Μόνο μερικά παραδείγματα παραμένουν άθικτα, συγκεντρωμένα σε μια περιοχή της Βιρτζίνια που τροφοδοτείται από τον ποταμό Rappahannock και είναι γνωστό ότι είναι μια περιοχή πλούτου, η οποία επέτρεψε στους κατοίκους να προσλάβουν τεχνίτες για περισσότερα προσαρμοσμένα έργα. Ένα παράδειγμα που χρονολογείται από το 1820 υπάρχει στο Fredericksburg, VA, και περιλαμβάνει τρία τμήματα με μεταλλικά μάνδαλα κάτω.

Οι ειδικοί πιστεύουν ότι τα τελικά κομμάτια των τομέων έχουν από καιρό μπερδευτεί για γωνιακές καρέκλες, αλλά με μόνο πίνακες ζωγραφικής ως απόδειξη, είναι δύσκολο να πούμε. Ο εμφύλιος πόλεμος σταμάτησε την πρόοδο της κατασκευής επίπλων στο νότο, με την απώλεια τεχνίτες, εργαστήρια και έλλειψη ξυλείας. Η καταστροφή από τον στρατό της Ένωσης στη Βιρτζίνια οδήγησε στην απώλεια των περισσότερων από αυτά τα μοναδικά κομμάτια. Όμως, καθώς η χώρα αναπήδησε πίσω και οι εξαιρετικά κοινωνικοί χρόνοι της βικτοριανής εποχής σάρωσαν μέσα από την εγχώρια Αμερική, η τομή έπεσε πίσω στο ραντάρ. Τα τμήματα ήταν διασκεδαστικά πρέπει να είναι-haves.

Συνήθως αποτελούμενο από δύο καναπέδες που ωθήθηκαν μαζί, αυτοί ήταν φουντωμένοι, σκαλιστές και πλαστικοποιημένες και λιγότερο συχνά χαρακτηρισμένα γωνιακά κομμάτια. Στην εποχή του σύγχρονου μέσου αιώνα, ο τμηματικός καναπές ήταν η τέλεια βιτρίνα για την αισθητική του Charles & Ray Eames, του George Nelson, και του κομψού, βιομηχανικού προφίλ των επίπλων σύγχρονου τύπου. Επίσης, απάντησε έξυπνα στο ζήτημα της τυποποίησης έναντι της προσαρμογής ενόψει του μεγάλου όγκου της ζήτησης των καταναλωτών, χάρη στα πολυκαταστήματα και τους καταλόγους. Με το σπάσιμο ενός καναπέ κάτω σε κομμάτια (αρθρωτός σχεδιασμός), ήταν ταυτόχρονα πιο εύκολο να κατασκευαστεί και να μεταφέρει, καθώς και πρότυπα μαζικής παραγωγής, μεμονωμένα κομμάτια που θα μπορούσαν στη συνέχεια να προσαρμοστούν μόλις ήταν στο σπίτι στο σαλόνι.